Eigenlijk een heel etherische foto, in zoverre
als een foto etherisch kan zijn. Ik weet nog dat ik hem maakte. We reden
over een kale hoogvlakte, vroeg in het jaar. Eigenlijk was er, behalve
her en der windmolens en zendmasten, weinig te zien. Hier stopten we
even om die leegte vast te leggen, want die leegte valt juist zo op bij
een eenzame boom. Mijn oog viel op de schaduw op de weg - en de
vederlichte bewolking in de lucht.
Om alles erop te krijgen dook ik in een greppel naast de weg. Ik
realiseer mij nu, dat juist ook het liggen op de grond mij heel
‘mindful’ maakt. Niets anders telt dan het opnemen van wat ik zie, het
ervaren wat het met me doet en tegelijk de grond onder mijn lichaam en
het tintelende zonlicht op mijn huid voelen, en dan … het afdrukken.
Alsof niet alleen ik, maar ook de tijd even stil ligt. Ik wist al meteen
hoe ik hem zou bewerken en voelde voldoening. Dit was echt een foto van
mijn hart.
Een mooie plaat ook om nu bij terug te denken. Wat stak er dit jaar boven alles uit? Wat zal ik mij later herinneren van dit jaar? Of was het juist de adempauze, het terugkeren bij mijzelf? Het stil staan - het heilige Niets. Nirwana …
Bijzonder, Wikipedia schrijft: “Het betekent letterlijk: uitgeblust, onbeweeglijk. Het uitgedoofd zijn verwijst naar het einde van begeerte, aversie en verwarring.” Wat resteert is het Zijn dat zachtjes door je heen zucht als een ademtocht, een blad aan de boom doet bewegen, een spriet in de wind.
Nikon D800, AF-S NIKKOR 24-70 mm f/2.8G ED -
24mm, 1/1250 sec
bij f/7.1 en ISO 200
Bewerking: Adobe Lightroom, Google NIK Silver
Efex Pro
|
08-2018 |
04-2018 |
03-2018 |
02-2018 |
11-2017
| 10-2017 |
09-2017 |
08-2017 |
05-2017 | 04-2017
| 03-2017
|
01-2017 |
|
12-2016 |
11-2016
| 10-2016
|
09-2016
| 08-2016
|
07-2016 | 06-2016 |