Begin mei deden we mee met een fotoreis van
Fotogroep Haarlem naar Berlijn. Fotografie is voor mij beslist een
sociaal gebeuren - het is fijn dezelfde passie met anderen te delen, je
samen te ontwikkelen en elkaar te inspireren hoe ieder weer andere
dingen ziet. Bovendien is het altijd erg gezellig, fotografen onder
elkaar. En toch maak je de beste foto's op die momenten dat je je even
afzondert, alleen bent met je onderwerp, je onder laat dompelen in de
diepe dialoog tussen jezelf en wat daar omhoog komt. Zo'n moment
beleefde ik ook toen we een bezoek brachten aan de prachtige oude
begraafplaats Südwestkirchhof Stahnsdorf onder Berlijn. Ik was daar al
eerder, in oktober 2013, met de eerste strooptocht van het Ouwe Meuk
Genootschap - natuurlijk in een geheel andere herfstige sfeer. Het was
nu uitbundig lente, overal knisperend jong groen, besprenkeld met
tintelend licht en een aangename frisse warmte dankzij het voorjaarszonnetje dat
fluwelen schaduwen liet vallen over de oude
mosbedekte grafmonumenten.
Twee foto's van die middag
blijven me bij. Op de eerste ligt de focus op een imposant grafmonument
voor een een vader en een moeder die twee jaar na elkaar op redelijk
jonge leeftijd - begin 60er jaren - overleden zijn aan begin van de 20e
eeuw. Het is opgericht door hun enig kind - dat dus veel te vroeg
zijn/haar beide ouders verloren heeft. Het verdriet dat uit het monument
spreekt is immens: een gestalte in een soort monnikengewaad heeft de
armen uitgestrekt over beide gedenkstenen in de muur en staat met diep
gebogen hoofd, het gezicht in de capuchon van de pij 'unheimisch'
verborgen, en met één knie opgetrokken - schijnbaar verpletterd
(gekruisigd?) door verdriet en wanhoop kijkend naar de grond.
Ik werd diep geraakt door dit in steen gebeitelde verdriet dat nog net zo hevig tot te bezoeker spreekt als een eeuw geleden. Ik wilde dat gezicht zien, deze dood in de ogen kijken - dus ging ik plat op mijn rug op de grond liggen voor dit monument, en keek en fotografeerde quasi vanuit het graf omhoog. Toen zag ik het gezicht in de duisternis van de capuchon - dat serene rust uitstraalde, met liefde neerkeek - schijnbaar of echt? - op mij. En daarboven een krans van groen en dan de blauwe hemel, met zachte veegjes wit van wolken. Ik zag berusting in die blik - dat troost en vrede gevonden is. Wonderlijk hoe een ander perspectief tot een geheel andere beleving kan leiden, en tot een andere (voor mij niet vreemde) kijk op de dood, als het afleggen van het oude en het begin van iets nieuws.
Nog in die geest zag ik iets later zag bovenstaand beeld, dat ik uiteindelijk heb uitgekozen als eerste foto voor de Beeldspraak. Ik geef het als titel "Shades of Life" - een Engelse titel omdat 'shade' zowel staat voor schaduw als nuance. Een beeld dat dan ook gekenmerkt wordt door de zachte tinten en helderheden van steen en bladeren, schaduwen en vormen, schuine en rechte lijnen - met zonlicht in het midden. Op de achtergrond een monument van rouw en dood, daarvoor jong leven dat de strakke maar aangenaam verzachte lijnen van het graf doorsnijdt en glanst in het lentelicht.
Een verbeelding van de periode
waarin ik mij voel - op een kantelpunt naar een nieuw leven, dat broos
zich nu nog dapper afzet tegen -, maar spoedig zich het met het
essentieel waardevolle van wat voorbij is zal voeden en sterken. Dood,
acceptatie en nieuw leven in één beeld - vol van de zachtheid en
vriendelijkheid die nodig is om afscheid te nemen van wat voorbij is en
jezelf te laten groeien in waar je hart ligt. De harmonie van elementen
en tinten die in kleur al mooi was heb ik versterkt door het beeld in
zwart/wit om te zetten.
Nikon D800, 16-35 mm f/4G ED VR II AF-S Nikkor - 30mm, 1/500 sec
bij f/6.3.
Bewerking: Adobe Lightroom en Google NIK Silver Efex Pro
|
08-2018 |
04-2018 |
03-2018 |
02-2018 |
11-2017
| 10-2017 |
09-2017 |
08-2017 |
05-2017 | 04-2017
| 03-2017
|
01-2017 |
|
12-2016 |
11-2016
| 10-2016
|
09-2016
| 08-2016
|
07-2016 | 06-2016 |