In november toog ik weer met de heren van het Ouwe Meuk Genootschap naar Charleroi. Voor de derde keer alweer (zie ook Pays Noir en Planet Meuk), want daar raak je niet uitgekeken. Naast plekken waar we al eerder waren, deden we nog een aantal nieuwe ontdekkingen.
Om diverse redenen was ik deze keer minder 'onder
de indruk' van de massaliteit van de installaties en complexen. Deels
was er alweer wat meer gesloopt. Zelf was
ik ook wat ingetogen dit keer. Dat droeg bij aan een
dromerig-dichterlijke stemming. Een open staan voor en zoeken naar de
melancholische schoonheid in het verval en de bijzondere lichtval en
kleuren die juist de (warme) herfstzon zo mooi kan accentueren. Dat vind
je in de foto's terug.
De foto hierboven is een
zogenaamde 'dubbele belichting', gemaakt op de computer met DxO NIK
Analog Pro 2, opgebouwd uit twee op elkaar gelegde foto's. De onderste
is een simpele foto van de tassen en apparatuur die ik meenam, liggend
tegen de CV in de hal. De foto erbovenop (van Ronald van Wagtendonk)
tekent de 'belofte' van de reis, die
eigenlijk alles al zegt van wat ons te wachten stond, die helemaal ingelost
werd.
Je ziet ons uitrustend van een uitgebreid bezoek aan het terrein van een oude krachtcentrale,
liggend aan de oever van een zijkanaal van de Sambre, in het najaarszonnetje.
Jongensavonturen, vriendschap, goede gesprekken en volop speciaalbier!
Wat wil een man nog meer?