Een koude, winderige maartse dag in de Soester Duinen. Het is een grijze dag, slechts een enkeling waagt zich op de zandverstuiving. Vandaag geen franje en vrolijkheid - nu toont zich de natuur naakt en ongenaakbaar. Geometrische vormen tekenen zich af tegen het zand en vervloeien als het zand en de wind de ogen doen tranen. Wortelgaten worden verrekijkers en caleidoscopen, berkenstammen kerven krassen op het brandende hoornvlies. Dan de ogen maar dicht, luisteren.
